Bir Elmanın İki Yarısı

Alevilik; bir inançtan öte, bir duruşun, bir vicdanın ve bir insanlık öğretisinin adıdır.
Bu yol, aklın kandilini yüreğin nuruyla birleştirir; zahiri ilimle bâtıni hikmeti aynı menzile yöneltir.
Hz. Ali’nin adaletini, Hacı Bektaş-ı Veli’nin hoşgörüsünü, Pir Sultan Abdal’ın direnişini ve Hallâc-ı Mansur’un teslimiyetini özünde taşır.
Alevilikte yol, “eline, beline, diline sahip ol” sözüyle özetlenir; yani insanın kendi özünü terbiye etmesidir.
Bu yolun yolcusu, ibadeti sadece secdeyle değil; gönül incitmemekle, mazlumun elinden tutmakla, hakikati aramakla tamamlar.
Alevilik, insanı merkeze alan bir tefekkür iklimidir; ne taşta ne tapakta, özde aranır Hak.
Bu sebepledir ki “İnsanı Hak’ta, Hakk’ı insanda” görür; yaratılanı yaratandan ötürü sever.

Bu eser, Aleviliği sadece bir inanç sistemi olarak değil; bir ahlak, adalet ve insanlık öğretisi olarak ele almayı amaçlamaktadır.
Çünkü Alevilik, geçmişin bir mirası değil, geleceğe ışık tutan bir hikmet yoludur.
Yol erenlerinin nefesleriyle yoğrulan bu kültür, bin yıllık bir hakikat çağrısıdır:
“Yol bir, sürek binbir.”
Bu önsöz, Aleviliğin özündeki birleştirici, insanî ve evrensel çağrıyı hatırlatmak içindir.
Zira Alevilik, bir mezhep değil, bir yolculuktur — insanın kendi özüne, Hakk’a doğru bitmeyen yolculuğu...