Acziyet ve Kibir

Yüce Allah, kulunun gönlüne acziyet duygusunu bir lütuf olarak üfler.
Zira insan, bu duygunun şuuruna erdiği anda, benliğini perdeleyen her egoyu birer birer soyar; nefsin gurur duvarlarını yıkar ve Rabbine kul olmanın hakikatine yaklaşır.
Acziyet; insanın kendi hiçliğini idrak edip, Allah’ın sonsuz kudreti önünde eğilmesidir.
Bu eğiliş bir zayıflık değil, bilakis bir güçtür — zira eğilen başlar, Hak nazarında yükselir.
Kibir ise, insanın içindeki karanlık bir puttur.
O put ki, Allah’ın “eşref-i mahlûk” kıldığı insanı, “esfel-i sâfilîn” çukuruna yuvarlar.
Yaratıcının insana biçtiği kıymet, bu kirli duygularla lekelenmemesi içindir.
Kibir, insanın içinden Rahmet’i süpürür; kalbini yalnızlığın buzlarıyla kaplar.
Acziyet ise kalbe Rahmet kapılarını aralar — oradan giren her ışık, kişiyi nura gark eder.
Bir kul düşün ki, kendisini Rabbine tam manasıyla teslim etmiş;
onun kudretine güvenmiş, onun rahmetine sığınmış…
İşte o kul, artık hiçbir şeyden korkmaz.
Ne insanlardan, ne makamdan, ne de fâniliğin esaretinden.
Çünkü o bilir ki; “Hasbünallâhu ve ni‘mel vekîl” — Allah bize yeter, O ne güzel vekildir