Zaman'ın Ardından

Kendine atıfta bulunan örtülü dokunuşlara kapı aralamıyor. Kabuledilemez ürkütücü alanlara tehlikeli coşkularla dalıyor. Esrik neşe, lirik
öfke, onda tarihsel alaka ve gerçekçi yapıyla bütünlük içinde. Yaşayan iyibir şiir ne olabilirdi; coşkuyu, öfkeyi, acıyı, yaşama sevincini ilk günkütaşkınlığı ve içtenliğiyle sonraki zamana ve çağa bulaştırmaktan başka!Bu yüzden ayartmalara ilgisiz, ödüllere aldırışsız, övgülere sağır. Hembasit hem karmaşık. Çünkü o belirli bir konumdan konuşmuyor.Bükülmez bir inanç, evet! Yıkılmaz bir irade, tamam! Ama kendindedeğişim ve müdahale gücü bulan coşkulu ve bilinçli varlığın doğanındöngüsü içinde yine de bir arının, bir serçenin, bir kelebeğin, bir çiçeğinkikadar kendine yer ayıran, bundan fazlasına tenezzül etmeyen beşerizarafetin içten duygusu da aynı zamanda. Bir bakıma kül ve kuma, toz vetoprağa bulanmış saf bir cevher, kaybolmaya yüz tutmuş kadim birtürün o nadir örneği. Yaşamı ve sözü eşdeğer, şiirindeki sadelik deGezgör'ün ta kendisi öyleyse.