Lamia

“Ben kasırgaya susuzdum o da geldi beni buldu. Sanki zindanımızı sırtımızda taşıyoruz.”

İbadetlerin en güzelinin aşk olduğunu düşünmeye başlamıştı Lamia, çünkü kurbanlar kim için boyunlarını bıçağın ucuna uzattıklarını bilir.

Bir insanın en büyük hatasının her şeye gereğinden fazla değer verirken, kendisini değersizleştirmesi olduğunu öğrendim. Bu hataya düşmedik ama neden birlikte gülemiyoruz artık, neden birlikte ağlayamıyoruz, aşk birlikte susmak mı yoksa?

Lanet bir okyanusun ortasındayız, neden birbirimizin pusulası olamıyoruz? Neden gölgemize bile basmamaya dikkat ederken birbirimizi incitiyoruz?

Kim istemez ki birinin gölgesi düşsün yalnızlığına. Ben kasırgaya susuzdum o da geldi beni buldu. Sanki zindanımızı sırtımızda taşıyoruz. Bir acının, bir öfkenin kamçısı, kalbimizin üzerinde şaklamadan oradan ses gelmez öyle mi?