Zerdüşt - Peygamber'in Romanı

"Hiçbir tanrı insanları kurban vermeye zorlamadığı gibi," diyerek konuşmaya başladı Durasrabo. "İhtiyaç da duymazlar. Kainattaki her görünenle görünmeyenin bir işlevi vardır. Bizler gibi, bu muazzam düzen de varlığını tanrılara borçlıdur. Her şeye muktedir olan iyi ve kötü ruhların ayrı ayrı işlevleri olur, aralarındaki işbölümü kusursuzdur.

"Biz insanlara gelince, tanrıların tabiattaki küçük ama mükemmel birer eserleriyiz. Tanrının değil, bizim onlara ihtiyacıız var. Onlar için yaptıklarımız çok olmadığı gibi, sürekli şükran duymakla da mükellefiz.

"Kurbana gelince, iyi tanrıların dostluğunu pekiştirmek, kötü tanrıları da kazanmak, en azından onları yatıştırmak içindir... Görüldüğü gibi iyi ve kötü ruhlara olan sadakatimiz, lehimizedir."

"Eğer çok sevgili yeğenim Zerdüşt, bunun bilincinde olsaydı,-ki yaşı henüz çok küçük- ruhların ne çok ne de az olduğunu şükranla belirtecekti."

Zerdüşt:

"Efendim" dedi, "Yaşımın küçüklüğünü kabul ediyorum ama beynim hayvan katliamını yanlış görecek kadar büyüdüğüne de inanıyorum."

Burzinkruz, ayakları yerde, aklı gökteki biricik Haviştim; diye geçirdi içinden.

Zerdüşt konuşuyordu...