Yolun Sonundaki Okyanus

Orta yaşlı bir adam, aldığı bir cenaze haberinin üzerine çocukluğunun geçtiği eve döndü. Yaşadığı evin yerinde yeller esiyordu. Fakat yolun sonundaki çiftlik hâlâ yerindeydi. Adam, henüz yedi yaşındayken orada bir kızla karşılaşmıştı. Tanıdığı en ilginç kızla. Lettie Hempstock. Adam yıllardır kızı düşünmemişti ama o gün, Lettie'nin küçükken bir okyanus olduğunu iddia ettiği gölün kenarında otururken geçmişin hatırlanmayan kısımları geri döndü. Öyle bir geçmişti ki bu, küçük bir çocuğun asla yaşamaması gereken tuhaflıklarla, korkularla ve tehlikelerle doluydu.

Kırk yıl önce yolun sonundaki bu çiftlikte, bir adam, çalıntı arabasının içinde intihar etmişti. O andan itibaren, küçük bir çocuğun aklının almayacağı, korkunç bir karanlık serbest kalmıştı.

Bir kelebeğin kanadı kadar narin, karanlıktaki bir bıçak kadar acımasız, ezber bozan bir ustalık eseri olan Yolun Sonundaki Okyanus, bizi neyin insan yaptığını, hikâyelerin içimizdeki ve dışımızdaki karanlığı nasıl açığa çıkardığını ve bizi ondan nasıl koruduğunu Gaiman'dan başkasının asla yapamayacağı bir şekilde anlatıyor.

İngiltere Ulusal Kitap Ödülü Yılın Kitabı
Nebula En İyi Roman Ödülü Adayı
Dünya Fantazi En İyi Roman Ödülü Adayı
Mythopoetıc En İyi Yetişkin Romanı Ödülü Adayı

“Gaiman'ın aklı karanlık, dipsiz bir okyanus ve oraya her adım attığımda bu dünya silikleşiyor, onun yerine, içinde seve seve boğulacağım çok daha korkunç ve güzel, bambaşkadünya geliyor.”

- New York Times Book Review

“Hayatlarımızın çocukluk deneyimlerimizle şekillendiğini, onlardan neler öğrendiğimizi ve ödediğimiz bedelleri hatırlatan bir masal.”

- Kirkus Reviews

“Uykusuz geçecek bir geceye değer… Gaiman bizim dünyamızın biraz ötesinde âlemler yaratmakta usta.”

- Usa Today

“Okyanus'ta odağı hikâye anlatıcılığından asla sapmayan, neredeyse fark edilmeyecek bir üslup var.

Dışarıdan sade görünse de içeride çok daha ilginç bir şey saklıyor; bazı şeylerin göle benzemesine rağmen aslında okyanus olabilmesi gibi.”

- io9

“Muhteşem yazılmış bu kısa roman, onu okumayı bitirdikten sonra bile pençelerini üzerinizden çekmeyecek.”

- New York Post