Yitik Ada Günceleri

Balkonda oturmuş, karanlığı yer yer yaran ve denizin üzerinde dans edermişçesine oynaşan ışıkları seyrediyor; irili ufaklı kayalara vuran dalga seslerini sayıyorum.

Hava ılık mı ılık… Yan bahçede bir kuş ötüyor. Cıvıl cıvıl sesiyle makara çeker gibi, sevdiğine kadar uzanacak portenin çizgilerine göz kamaştırıcı nağmeler dizer gibi ötüyor. Elimdeki ucu kütleşmiş kurşun kalem, kelimeleri düşünce ırmağımdan çıkarıp defterin sayfalarına yapıştırıyor.

Üzerimde inanılmaz bir hafiflik… Kendimi evimde, yuvamda hissetmenin; akşamları İstanbul'a dönmeyecek ve sabahları belki de aynı kuşun sesiyle uyanacak olmanın dayanılmaz hafifliği…

“Öyle bir derlemiş ki Sevgili Feride tüm sevgileri; dünü güne, düşü gerçeğe, öyküyü yaşama bağlayarak… Kâh adı Barış olan bir çocuğun suretinde tüm çocukların gelecekte çevreyle, doğayla barışık yaşamalarını dilemiş… Kâh evcil sokak kedisi Jojo'nun suretinde yaşam mücadelesine katlanmanın tek şartının koşulsuz sevgi olduğunu vurgulamış…

Geçmişe öykünmüş yer yer… Özlemle anmış eski güzel günleri; günün gidişinden yola çıkarak endişe duymuş gelecekten, can gibi sevileni tüm kötülüklerden sakınır gibi. Güne şükretmiş yer yer… Elindekini nimet bilmiş. Dostlarını, komşularını, hayvanlarını, ağaçlarını, denizini, rüzgârını harmanlayıp öykülerine katmış. Satır aralarını sevgiyle beslemiş.

Okurken özgür bırakın duygularınızı. İzin verin dudaklarınız sizden bağımsız gülümsesin; zaman zaman gözleriniz yaşarsın. İzin verin, aksın yüreğinize kaleminden damlayan koşulsuz sevgi.” (Bercuhi Berberyan)