Yayla Balı

"...O vakit içinde bazı duygular depreşiyor, eriyen kar sularından kana kana içiyor, ancak içi yine yanıyor; tıpkı çölde susamış bir bedevi gibi hararet saçıyor, şafakta kıraç arazisini bismillah' diyerek karasabanla döven yağız köy delikanlısının hayali gönlüne doluyordu. Oysa, orda bu kadar etkili şeyler hissetmiyordu... Yoksa eskilerin gönül, aşk, sevda dedikleri şey bu muydu? Uzaklaştıkça daha mı belirginleşiyordu bu his? Babasının zaman zaman annesine söylediği sözü neden bu kadar hatırlıyordu? "Gönül bir ummandır, dalma boğulursun,' bu sözü düşündükçe derinleşiyor, inceliyor, durulaşıyor, şeffaflaşıp kalbinde çarpıntı, göğsünde daralma başlıyordu. Bu ne sersemletici bir havaydı? Alem yepyeni bir âlemdi. Çiçekler, ona sevda şarkısı mırıldanıyor; eriyen karlar, otlar, sivri yassı taşlar, koyun, kuzu, kurt, kuş, böcek hep ona gülüyordu... Ancak yine huzuru hep yalmzlikta arıyor, insanlardan kaçıyordu..."