Yasemin

Anılar karanlıkta uçuşurken, gecenin içinde yürüyüp gündoğumunu bekliyordu. Gündüzü arayış bir nevi umut ışığına çıkış gibi hissettirse bile aslında kaçınılmayacak bir son olmaktan başka bir şey yaşatmayacaktı. Sonbaharın mutlu ağaç dalları, hüzün dolu bir kış soğuğuna bırakıyordu huzurlu görüntülerini. Ruhu çıplak, cesaretin ve aşkın gölgesinde var olmaya çalışıyordu Zafer. Aşk kötü huylu bir tümör, cesaret ise onu iyileştirmeye çalışan küçük bir hücre. Bu mücadeleyi hangisi kazanacak belli değil ancak cesaretin çok bir şansı yok gibi. Öyle olmasına rağmen yaşadığı anılara tutunmasını sağlayacak hiçbir şeyden vazgeçmemeye karar verdi. Çünkü bir defa parçalanınca toparlaması çok zor. Ay hafızasını kaybetmiş gibi. Marmara denizinin üstünde biraz sokak lambalarının da destek olmasıyla beyaz parıltılarla ışıldıyor fakat gözlerini gökyüzüne çevirdiğinde gri renkte görünüyordu. Su üstündeki umut, gökyüzündeki çaresizlik ve yarının hayatlarına ne getireceğini bilememek. Hayat bazen bir çıkış yolu sunar. O yolu bulmayı diledi Zafer. Caddebostan sahilinden, Şaşkınbakkal’da yaşadığı daireye doğru yönünü değiştirdi.