Yarınlar Zifiri Karanlık

Küçükken duyduğum silah seslerini bastırabilmek için şarkılar söylerdim, sonra sesimi kestiler, silah seslerini yükselttiler. 
Ben de sesimi silah yaptım ve o silahı hiç susturmadım.
En büyük hayalim aynı zamanda en büyük korkumdu sesim, bunu göstermek hayatımın en büyük hatasıydı ve hayatıma mal olmuştu.
Sonra öğrendim; eğer korkunu her daim göz önünde tutarsan bir süre sonra korkuya bile alışırsın.
İnsanın eksik hissetmesi ruh eşini bulamadığındandır derler. Benim ruh eşim beni bulmak için çok geç kaldı çünkü ruhum paramparça.
Yara kalpte açılır ama acısını zihnimiz çeker.
Yara kalpte açılır ve kapanır ama zihninde devam eder.
Bana bir gece vakti, ayın gölgesi denizmişiz gibi üzerimize yakamoz düşürdüğünde ‘Hâlâ kanadığını görüyorum,’ demiştin. 
Ben de aya bakmıştım senin gibi, yakamozun yüzüne ne kadar yakıştığını görmek istememiştim çünkü aklımı kaybettirecek kadar güzeldin. 
Yüzüne bakmadan ‘Her yara bir yere kadar kanar,’ demiştim.
Salvor, merhem demekti ama kanayan bir yaraya merhem etki etmezdi.