Yalnızhane Sokak

Bir zamandır yazıyorum çünkü herkes gibi başımdan pek çok olay geçmişti. Çat kapı gelenlerin bir kısmı istediğim lakin çoğu istemediğim şeylerden oluşuyordu. Mesela sevgi, aşk, evlat… istediklerimdi. Ayrılık, acı, yorgunluk ve tükenmişlik ise benim seçtiklerim hiç değildi ama yaşadım. Hepsini elimde olmadan kana kana yaşadım. Bir kısmına da tanık oldum. Öyle kalsaydı iyiydi. Bir zaman sonra yaşantılarım ve tanıklıklarım birikip ayaklandılar ve boğmaya kalktılar beni. İşte o zaman bir kalem ve kâğıdın ne kadar kıymetli bir işe hizmet edeceğinden haberdar oldum. Bana nefes alacak yer bırakmayanları ancak bu şekilde etkisiz kılabilirdim. Yazmaya başladım. Yazarken korktum ilkin, filtreler koydum cümlelerime. Anlatılarımı daima ezilmediğimi kanıtlayan ve üste çıkan kelimelerle yoğurdum. Yazdım ha yazdım, dönüp okumaya cesaret edemeyerek… Çünkü biliyordum, olanlar hiç de olduğu gibi anlatılmıyordu bu ucubeleşmiş sayfalarda. Sonra bir gün cesaret gösterip filtreleri atmaya karar verdim. Nasıl olsa ben yazıyordum ve sonunda ben okuyacaktım hepsini. Kimsenin beni yargılamasına izin vermeyecektim, rahat rahat yüzleşmeye hazır olduğum an, defterlerce bağırdım, çağırdım, haykırdım yeniden. Gözyaşı dökmeden ağlamayı öğrendim. Hatta ne oldu biliyor musunuz? Her yere taşıdığım yazma eyleminin niyesine duyulan merakın sardığı dost meclislerinde, dalgasını tuttum bu halimin: “Bilseniz neler neler yazdığımı… Hani diyorum ki aniden ölsem de defterlerce kustuklarım ortaya çıksa, hepiniz hakkında, hepinizden  izinsiz dile getirdiklerim için ne düşünürdünüz?... Yok yahu, şaka yaptım, şaka…” Evrenin –sözde- şakaya bile şaka ile icabet edeceği aklımın ucundan geçmezdi.