Tanrı Şeytan İnsan

Tarih boyunca bu model değişmedi; sadece isimler, tanrılar, ritüeller değişti.
Eski Mısır’da firavun Tanrı’ydı.
Mezopotamya’da rahip-kral Tanrı’nın temsilcisiydi.
Orta Çağ’da iktidar “Tanrı’nın gölgesi” olarak hüküm sürüyordu.
Modern devletlerde bile “kutsal vatan”, “devlet aklı” ve “mutlak lider” figürleri, eski tanrısal otoritenin dünyevileşmiş hallerinden başka bir şey değildir.
Bugüne ulaşan mitoslar, kutsal kitaplar, efsaneler ve tarihsel yazıtlar bize şunu açıkça gösterir:
Tanrı ile Şeytan arasındaki kadim mücadele, aslında insanın kendi içindeki güç, korku ve arzu çatışmasının yansımasıdır.
Tanrı, insanın yön bulma ihtiyacının;
Şeytan, insanın kendi karanlığını başkasına yükleme arzusunun;
İnsan ise bu iki zıt kutbun arasında özgürlüğünü arayan bilinçli varlığın adıdır.
Bu kitap, Tanrı–Şeytan–İnsan üçgeninde kurulan tarihsel, siyasal ve felsefi yapıyı incelemeyi amaçlıyor.
Tek bir soruyu merkeze alarak:
İnsanı yöneten gerçekten aşkın bir güç müydü yoksa insan kendi yarattığı güçlerin esiri mi oldu?