Nasya Sultan

Zorbalardan biri düşünmeye fırsat vermeden perdelerden birine uzanarak kordonunu çıkardı. Nasya, bu kordonla boğulacağını anlamış korkuyla onlara bakmaktaydı. Demek ki bir yere götürmeden burada boğacaklardı. Nasıl bir duyguydu? İnsanın kanını dondurmaktaydı. Sırma kordonu boğazına geçirdiklerinde son bir kez debelendi, ellerinden kurtulmaya çalıştı, ama nereye kadar? Kordonun soğukluğu bütün bedenini dolaştı da bir an kaskatı kesildi, kordonu hızla çekmeye ve daraltmaya başladılar işte. Damarlarından kan çekilmekte, debelenen vücudu son çırpınışlarıyla bu kordondan kurtulmaya çabaladıkça daha da nefessiz bırakmaktaydı Nasya'yı.

Her şey bitti sonra... Zorbaların elinde hoyratlıkla, acımasızlıkla ruhunu teslim ederken çarpılmış bir yüzle bana bakmaktaydı oradan. Kendi karanlığından, o kadar yıl hükmettiği koca devlet-i aliyyenin valide sultanı olarak, bana bir şeyleri fısıldamak ister gibiydi. Hüzünle soğuk taş odamın çinili duvarlarına baktıkça Nasya'nın o acı sonu gözümün önüne gelmekte, ne yapacağımı bilemez halde acıyla kıvranan yüreğime söz geçirememekteydim.