Kamp Armen'e Giden Yol _{Artakalanların Hikayesi}

İstanbul Çocukevi ve Tuzla Çocuk Kampı (namıdiğer ‘Kamp Armen'), Anadolu'dan İstanbul'a gelen kimsesiz, yoksul çocuklar için yalnızca birer yuva olmakla kalmamış, onlara, ‘yitip gitme' tehlikesine karşı, hayata kimlikleriyle tutunup geleceğe yürüme imkanı sunmuştu. Kamp Armen'e Giden Yol, Çocukevi'nin ve Kamp Armen'in kuruluşundan kapatılışına uzanan çeyrek yüzyıllık bir süreci, bu özverili ve kolektif çabanın başmimarı olan Hrant Güzelyan'ın sade ve samimi üslubuyla aktarıyor. Güzelyan, ‘artakalanların hikayesi'ni anlattığı bu otobiyografik çalışmayla, Türkiye'nin yakın tarihinin gizli kalmış noktalarından birine ışık tutuyor.

“Bazen, komşulardan bazıları yürüyüşe çıktıklarında, içeri girme hakları olmamasına rağmen grupça gelir, bize selam verme bahanesiyle kampı gezerlerdi.

Genellikle “Bu çocuklar nereden geldiler?”, “Burada Ermenice mi öğreniyorlar?” gibi sorular sorarlardı. Salonun demir kapısının üzerine, binanın tam alnına yerleştirdiğimiz o kocaman, rengarenk harflerle yazılmış tabelayı dikkatle incelerlerdi:

‘Armenaklar, Armenuhiler Kamp Armen'e Hoşgeldiniz'

Bu satırları bir cumartesi günü, kartonlardan kestiğim harflerle hazırlamıştım. Ertesi sabah, Getronagan Korosu sahil yolundan kampa gelecekti. Koro üyeleri, salona doğru yürüdükleri sırada bu yazıyı göreceklerdi. O yazı senelerce orada durdu; ta ki Gayrettepe Emniyet Müdürlüğü binasında beş kişi, bana gözlerim kapalı halde işkence edene dek...”