Hüzünlerini Ödünç Alıyorum

Zaman geçiyor...
Sensizlik zamanındayım yıllardır, sensizlik zamanı; hüzün zamanı...
Ellerimde güllerim, gözlerim yaşlı, hiçbir şey anlayamadan, öylece bakakaldım ardından...
Zaman gelmişti, hiç kabullenemesem de zaman; ayrılık zamanıydı...
Yoktu aşk denen o büyük yalan, sevmek eskidendi, sevilmek; inanmaktı bir yalana, aldatılmaktı...
Bir daha aldanmaya gücü yoktu bu gönlün, zaman; değişmek zamanıydı...
Zaman içinde bir masal okudum, masalda kendimi buldum... Şah Şehriyar'ın masalıydı; aldatılan Şah Şehriyar'ın...
O da aldatılmıştı ve tövbe etmişti aşka, küsmüştü tüm kadınlara... Ve kendine masallar anlatacak birini bekledi, Şehrazad'ı buldu sonunda...
Bende öyleyim işte...
Zamanlar geçti, değiştim, aşk denen o aldatmacayı unuttum, küstüm her şeye ve hatta kendime bile, uzaklaştım evimden, ailemden ve hatta kendimden...
Onca yol, onca zamandan sonra evime döndüm, aileme, kendime...
Her defasında inanmak istedim, aldanmak istedim, o bile olmadı...
Masallar anlatacak birini bekledim, masallarına aldanacağım birini...
Ve ne yazık şimdi artık zaman; kabuğuna çekilmek zamanı... Ne masallarım olacak, ne o masalları bana anlatacak bir kahramanım...
Bende bir şey var ne olduğunu bilmediğim, diğerleri kadar şanslı olamıyorum hiçbir zaman...
Aşk büyük bir yalandı, sevmek çok eskidendi, sevilmekse inanmaktı; yalan olduğu bilinen bir masala, aldanmaktı...
Sen ve sana dair her şey gibi, çok eskide kaldı...