Her Şey Zaten Bendeydi

“Hiçbir şeyim yok.” dediğin anda, lütfen o güzel başını bir kaldır ve gökyüzüne bak…

Unutma, o gökyüzü senin. Ucu bucağı görünmeyen o sonsuz mavilik, her sabah senin için uyanıyor. Bulutlar dans ederken seni de içine katmak istiyor, rüzgâr sana fısıldıyor aslında, “Buradayım, yanındayım.” diye. Bak yıldızlara... Belki milyonlarca yıl öteden ışık yolluyorlar sana. Ve farkında mısın, o yıldızlardan biri de sensin. Kendini küçük, değersiz sandığın anlarda bile, o karanlıkta parlamaya devam ediyorsun, farkında bile olmadan. Güneş her sabah yeniden doğuyor senin için.

Üzerine düşen her ışık hüzmesi, “Hayattasın, varsın, kıymetlisin.” diye fısıldıyor usulca.

Sanki gökyüzünden inen her ışık, seni hatırlamak için değil, senin varlığını kutlamak için geliyor. Ay, gecenin en sessiz anında bile güzelliğini senden saklamıyor “Bak...” diyor, “Seninle parlıyoruz, sanki sana her gece aynı cümleyi fısıldıyor: “Sen yalnız değilsin.”