Dil ve Edebiyatta Türk Milliyetçiliği Tarihi -2

Batı, 1789 Fransız İhtilâli’nin getirdiği “Milliyetçilik” kavramını, Osmanlı devletinin bünyesindeki gayrimüslim azınlıkları kışkırtarak cihan imparatorluğunu parçalama amacıyla kullanmıştır. Osmanlı devlet yönetimi, bölünmeyi ve parçalanmayı önlemek için önce “Osmanlıcılık” sonra da “İslâmcılık” siyasetini takip etmiştir. Bu yüzden, “Türk milliyetçiliği” de bölücü bir unsur olarak görülmüş, Türk milliyetçisi şair ve yazarlar, büyük baskılara maruz kalmışlar, çeşitli mağduriyetler yaşamışlardır. Tanzimat’tan sonra “Vatanseverlik ve millet sevgisi” ile başlayan ve daha sonra Türk dilinin zenginliği ve Türk tarihinin büyüklüğü üzerinde çalışmalara yönelen Türk milliyetçiliği, 20. yüzyılın başlarında “Türkçülük”e evrilmiştir. “Osmanlıcılık” ve “İslâmcılık” siyasetlerinin başarısızlığından sonra “Türkçülük”, Türk milleti için tek kurtuluş siyaseti olarak görülmüştür. Aynı dönemde Osmanlı devleti dışında Kırım, Kafkasya, Azerbaycan ve Türkistan coğrafyasında başta Gaspıralı İsmail olmak üzere iyi eğitim almış, birkaç yabancı dil bilen entelektüel Türkçüler yetişmiştir. 1908’de İkinci Meşrutiyet’in ilânından sonra onların da katılmasıyla Türkçü yayın organları oluşturulmuş, Türkçü teşkilâtlar kurulmuştur. Türkçülük alanındaki bu gelişmeler; Türk dilinin sadeleşmesi, “Millî Edebiyat”ın kurulması, milliyetçi bir aydın kesimin yetişmesi ve önce “Çanakkale” sonra da “Kuvâ-yı Millîye” ruhunun doğmasına yol açmıştır. Milliyetçilik alanındaki çalışmaların en önemli başarısı, Türkiye Cumhuriyeti devletinin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk gibi entelektüel bir Türkçünün yetişmesini sağlayacak kültürel bir iklimi sağlamış olmasıdır. Bu tarih, Türk milletini bağımsızlık ve özgürlüğe kavuşturan Türk İstiklâl Harbi’ni kazandıran, Türkiye Cumhuriyeti’ni Türk milliyetçiliği felsefesi üzerine kurduran, Mustafa Kemal’i Atatürk yapan, millî ruhun oluşum tarihidir. Türk gençliğine armağan olsun. NE MUTLU TÜRK’ÜM DİYENE!