Deliliğin Kitabını Yazdım

Kendine giden yolda insanın kendisi o yola diken olurken, taş olurken uyanma dürtüsü onu rahat bırakmaz. Bu dürtü kimi zaman kendi kendini sorgulatır. Kendi kendini araştırır. Neden, niçin, nasıl sorularının cevabını herkese verdiğimiz kolaylıkla kendimize verirken oluşan kolaylık bir değildir. Zihni, kendimize soracağımız soruların yoracağı korkutur bizi; o soruların cevaplarını anlamlandırma gayretimizdir yolumuz, yolculuğumuz oysa. O yol kendine giden bir yoldur. Kimi zaman çiçeklerin kokusu sarhoş eder benliğini. Kimi zaman da yolun yokuşlarını çıkınca manzarası verir sana ödüllerini.
Basit gibi görünen o yolun zorluklarıdır mübarek olan. O yolun ışıkları hep kendi cebindedir. O yol serinliktir, erdemliliktir. O yol kimi zaman bir bilinmezliktir. Hepimizin o yola çıkma cesareti olduğunda dünya nefes alacak. Kendi yolumuzun hikayesini anladığımızda, yolumuzun şarkısı için beste yaptığımızda patlayacak konfetiler.
Kendine giden yolda, kendinle bir yerlerde karşılaştığında, kendi baharının yazı olacaksın. Ve kendi kara kışından hiç korkmayacaksın…