Cüce Mazgalı

Kuramsal denemelerin toplandığı Cüce Mazgalı, adını bir metafordan almıyor, aksine yeni bir metafor oluşturma iddiası taşıyor. Bu metafor, yazarların edebiyat-buhran ilişkisini anlatma gücü ve biçimi üzerine kuruluyor. Bir yanda Don Kişot’un kuleye yaklaşanları gördüğünde boru çalan cücesi, diğer yanda Dedalus’u kuleye çağıran Joyce’un buhrandan doğan yeni insanı anlatma arzusu… Cüce Mazgalı, sıradanlaşıp kaybolanların yani savunmasızların dünyasını anlatan romanlardan yola çıkarak yeni uzlaşı zeminleri bulmaya çalışıyor: Paz’ın modern eleştirisi üzerinden parçalanmanın eşiği… Woolf’un ametist küpeleri… Osmanlı’nın payına düşen yarımşar yaşamak… Ve Tanpınar, Safa, Ağaoğlu gibi yazarların karakterlerine yaşattığı ikilikler… 
Canan Olpak Koç, salt Doğu romantizmiyle Batı karşıtlığını bırakıp “Okuma biçimini güçlendirmek, mazgalların gösterdiğiyle yetinen cücelerden olmamak, gerekirse mazgalı kırmak…” zorunluluğunu hatırlatarak, ‘Var olma zahmetine nasıl kalkışılır?’ sorusu karşısında okuru, mazgalların ötesini görmeye çağırıyor.