Bin Yıldız Bir Hilal

Ayşe Kocayayla’yı görüyordu rüyasında. Makbule’nin eteklerine işlediği kiraz lekelerini söküp ipleri uç uca ekliyordu. Bitmiyordu lekeler! Ne çok leke! Kim süpürdü bu bahçeyi! Kirazları kim topladı! Makbule’nin gür ve kumral saçlarını görüyordu sonra. Az ötede toprak içindeki kalpağını. Kırmızı iplik buradaydı işte. Uğur olsun diye sakladığı ipliği bulmuştu. Akıncı müfrezesi kaç şehit verdi? Kızıl ipeği Makbule’nin saçlarına kim sakladı? Alnına bulaşmış en çok! Halil Efe’yi soruyor biri! Müfreze kimi şehit verdi! Herkes tamam mı? Kaybımız yok ya! Halil Efe’yi görünce, şükür, diyorlar! Çok şükür! Halil Efe sağ, çok şükür! Halil Efe kollarında kimi taşıyor! Siyah manto, siyah çizmeler. Saçları uzadıkça uzuyor.
Bu hikâyeleri biri yazmalıydı. Ama kim? Millî Mücadele’nin şanlı perdesinin arkasındaki hakikatleri ön sırada izleyen biri. İnsan bazen bir olayı yüz sene sonra en ön sıradan izleyebilir. Kalbinde o savaşın ritmini taşıyorsa yapabilir bunu. Gördesli Makbule’yi, Sütçü İmam’ı, Kara Fatma’yı, Kılavuz Hatice’yi, Nene Hatun’u gündelik hayattan ve dilden edebiyatın destansı sahnesine ve diline taşıyabilir. Merve Büyükçapar, işte bunu yaptı. Şerife Bacı’yla beraber cepheye mermi taşıdı, Dursun Kaptan’la birlikte denize açıldı, Nezahat Onbaşı’yla cesaretlendirdi askerlerimizi, Yörük Ali Efe’yle birlikte çapraz fişekler sardı göğsüne. Yüksek edebiyat yüksek ahlâkın emrine girdi.