Bilinmeyene Yolculuk - 1

Yılmaz onu hızla içeri çekti, hastaneye geldiler. Tibet, sedyede içeri alındı ve birkaç doktor koşup sedyenin yanına geldi, onu bir odaya aldılar.
Kapının önünde Yılmaz ve Pamir bekliyordu, birbirlerine bakmaya korku-yordular. Nihayet kapı aralandı. Önde sedye, arkada doktorlar çıkıyordu.
Yılmaz sedyeyi tuttu: “Nereye?”
“Yapacak bir şey yok, onu kaybetmişiz.”
Pamir gürledi: “Yani otopsiye gidiyoruz.”
Pamir, annesine kardeşini parçalanmış hâlde gösteremeyeceğini düşündü.
“Hayır.” dedi en yaşlı doktor. “Narkotikten ölmüş, bunu belirlememiz la-zım.”
İri yarı, siyah giysili biri; çok sakin ancak insanın tüylerini diken diken eden bir sesle: “Onu kesmeden de kanındakilerin nasıl alındığını bilirsiniz; zorla mı, bağımlı mı olduğunu bilirsiniz doktor.”
Doktor onayladı.
Pamir: “Şimdi biz, cenazemizi eve götürüyoruz.”
Sedyenin bir yanında Pamir, diğer yanında Yılmaz dışarı çıktılar.
Siyahlı adam ıslık çaldı. Ambulans önlerine geldi, durdu.
Pamir: “Sağ ol abi.”
Siyahlı adam: “Önemli değil.”
Pamir, ne kadar önemli olduğunu ve günlerce anlatamayacağını biliyordu.